Dag 33 & 34: Bijkomen in Besançon

Het is nu al zeker een week lang stabiel zomerweer, onbewolkt en temperaturen rond de 30 graden. Hoe lekker het ook klinkt, om te lopen is het zwaar, heuvel op, heuvel af. Gelukkig hoef ik vandaag slechts 19 km, voornamelijk door schaduwrijke bossen. Ik loop langzaam, pauzeer vaak, drink veel. Maar, om Marten Toonder te parafraseren, zoals de oplettende lezertjes ongetwijfeld zal zijn opgevallen, staat er als etappe-plaats Besançon, en niet Cussey-sur-l'Ognon. In Cussey, of directe omgeving is er namelijk niets om te overnachten. Niets? Jawel, toch, een hotel houdt moedig stand. Alleen vandaag niet, waarom wordt me niet duidelijk. Het bijbehorende restaurant opent vanavond wel, ter ere van moederdag: vergeet niet te reserveren!

Mja, wat nu? Een blik in mijn onvolprezen gids leert me dat Besançon op 'slechts' 15 km. ligt. Maar op dit terrein en in dit weer is dat zeker 4 uur lopen :-(. Dan lees ik dat de afstand naar de chique buitenwijk Vallentin slechts 9 km. bedraagt; ik ben al onderweg en zo rijd ik 2 uur later per bus Besançon binnen. Ik moet nu wel een relatief duur hotel nemen, maar het prijsverschil met Cussey is miniem, bovendien ben ik meteen een etappe verder en bespaar ik door op mijn kamer oud stokbrood met kaas en worst te eten. Met water, ik ben te moe om een biertje te gaan halen.

Maandag slaap ik uit tot half 9, daarna ontbijt ik simpel op een pleintje en regel ik mijn nieuwe onderkomen via de Tourist Office. Ik krijg een grote kamer in het Centre Diocesse, met pelgrimskorting. ik bel naar de Presberytanen in het volgende dorp, maar krijg te horen dat ze door negatieve ervaringen geen onderdak meer aan pelgrims verlenen :-(. Tja, dat zijn vast landgenoten geweest, als ik afga op wat ik hier als gemiddelde Nederlander tegenkom.
Wim, kaal, bierbuik en spierwitte benen in een hagelnieuwe Bermuda: "ik gaat die kutkerk niet binnen". Truus, type Sidonia maar dan met een kort, pittig, rood kapseltje: "tis anders wel een geklasseerd monument hoor". Canards, Canaux, Canaille!

Uiteindelijk wordt het een B&B in Etalans. een 25 km richting Pont Arlier, Jura en Zwitserland. Vandaag verloopt alles rimpelloos, zelfs mijn uit Nederland opgestuurde pakketje met pijnstillers en routegidsjes ligt op het hoofdpostkantoor op me te wachten. Ik krijg nu eindelijk het gevoel dat ik opschiet. Als ik op mijn routekaartje kijk, zie ik dat ik 3 dagen voor op schema lig. 's Avonds, tegen de schemering zie ik vanuit het westen eindelijk, langzaam de eerste lichtgrijze wolkenvelden binnendrijven. Prima, maar pelgrims zijn net boeren: de hele dag buiten op het land en dan moet de zon schijnen. De regen moet 's nachts vallen...