23e dag: Limoges - Flavignac

Soms loopt alles anders dan dat je het gepland had. Ik mocht maar één nachtje bij de zusters blijven en liep al om 9 uur doelloos door de stad, toen ik erachter kwam dat ik mijn nek portemonnee aan mijn bed had laten hangen. Met daarin mijn paspoort, bankpasjes, 50€ cash en -niet het minste- de nog ongeopende brieven van mijn jongens!

Terug dus naar zuster Madeleine, die gelukkig nog aanwezig was, net als mijn tasje. Eenmaal weer op straat begon het flink te regenen. Ik moest een plan maken voor de dag, zo werd het niks. De kathedraal had ik al gezien en ik had geen zin in het Musée des Beau Arts of La Résistance. Misschien als ze daar oude afleveringen van 'Allo, 'Allo draaiden, maar ik vreesde zwaardere kost. Bleef over de bieb en het station, met gratis Wifi om aan mijn blog te werken.

En toen was ik het ineens zat. Internetten kan ik thuis ook, ik ben hier om te lopen. En zo ging ik op mijn rustdag alsnog op pad naar Flavignac, een kleine 30 kilometer. En het was al half 10! Regenjas aan, Limoges uit, maar dat viel nog niet mee. Eén keer weer aan de andere kant van de Vienne, werd de route weer mooier en rustiger.

Ondertussen had ik al 2x gebeld naar de camping, volgens mijn gidsje de enige overnachtingsmogelijkheid in de wijde regio, maar er werd niet opgenomen. Tegen half 6 bereikte ik Flavignac en ik klampte meteen een voorbijganger aan. De camping? Nee, ik moest naar de gemeente refuge, maar die bleek vol. Een groot mysterie; ik zie niemand onderweg, maar de refuges zitten vol?

Hoe dan ook, de vriendelijke dame van de refuge had ook de sleutel van de camping en ze verkocht me en passant ook nog een fles bier en een blik cassoulet. Wat wil een pelgrim nog meer?

Het was wel vreemd kamperen op een verder totaal verlaten camping. Eerst werd ik door een uil uit mijn slaap gehouden, daarna, na middernacht door een auto, koplampen, stemmen en gerammel aan de luiken van mijn blokhut! Ik stond in no time buiten, meer boos dan bang. Het was de politie, die na een recente inbraak wat vaker surveilleerde en die open luiken maar verdacht vond. Pff, ik heb daarna nog lang wakker gelegen.

Op tafel stond een leeg sigarenkistje voor een vrijwillige bijdrage voor de inrichting en proviandering van de blokhut. Ik heb er een tientje in gedaan, met een bedankbriefje aan die aardige dame van de refuge, aan de gemeente, die zo'n voorziening in stand houdt, en ja, ook aan de politie.