Oma

Vandaag heerlijk Italiaans geluncht bij Janine in Haastrecht en veel herinneringen aan Douwe en onze gezamenlijke middelbare schooltijd opgehaald. Dankzij de witte wijn (of had ik nu eindelijk een keer echt wind mee?) fietste ik in no time terug naar Schoonhoven. Vlakbij huis passeerde ik een zwerver met rugzak. Of was het een verdwaalde pelgrim? Het ging te snel om uitsluitsel te krijgen.

Eenmaal thuis was eerst Tobi aan de beurt om uitgelaten te worden en omdat het nog steeds grijs, winderig weer was, besloot ik tot een kort rondje door het park. Tobi vindt dat allang best; ze is 15, doof en half blind en die lange wandelingen van vroeger... ach, zo baas, zo hond :-).

In het gras aan de waterkant zat de zwelgrim. Hij was de eendjes uit een waarschijnlijk net gekochte zak borrelnootjes aan het voeren. Omdat (denk ik) al mijn doen en laten op het moment doordesemt is van de aanstaande voettocht, overwoog ik even of ik hier een teken van de apostel in moest zien. 

Ik zag geen schelp op zijn enorme rugzak en zelf zag hij er toch wel een beetje onverzorgd uit, zodat ik doorliep, het park uit. Gemiste kans.

Aan het eind van het park staat de katholieke kerk. De deur stond open, er brandde licht binnen (vrijdagmiddag) en er stonden een paar fietsen in de rekken tegen het schip aan. Om zelfs mij te overtuigen hing er een bordje: 'kerk open'. 

Maar ja, ik liep met Tobi en ik moest ook nog een boodschap doen.

Toch knaagde het en vraag me niet waarom, maar eenmaal weer thuis, graaide ik mijn pelgrimspaspoort van de plank en snelde terug naar de kerk. Ik kende de pastoor vaag (als het tenminste nog steeds dezelfde is, die ik begin jaren '80 voor de Goudsche Courant heb geïnterviewd, bij zijn aanstelling). Misschien kon ik een soort van 'vertrekstempel' regelen..?

Fietsen weg, deur dicht, bordje weg. De lichten waren nog aan, maar om nou aan de deur te gaan rammelen... hmz.. wat nu? Mijn oma (ja, jullie dachten vast al: waar blijft die oma uit de titel?) Mijn oma ging hier in de laatste jaren van haar leven, toen ze na de dood van opa bij ons inwoonde, naar de kerk. En ze werd er begraven, achter de kerk, bij opa, op misschien wel de mooiste locatie van het toch al niet lelijke Schoonhoven.

Het graf is al een aantal jaren geleden geruimd. Toch kon ik het moeiteloos vinden, omdat het graf ernaast er nog wel is. En dat graf maakte op mij als puber meer indruk dan die steen van opa en oma, omdat het meisje dat er lag zeer jong was én, waarschijnlijk nog belangrijker, omdat er zeer on-Hollands een portretje aan de steen bevestigd was. 40 Jaar overbrugd in 1 herinnering.

Ik draag sinds het laatste bezoek aan mijn ouders de rozenkrans van mijn oma om mijn nek. Die gaat ook mee, richting Santiago. Geen idee of ik er ooit aankom, maar ik nam me daar op dat kerkhof wel voor onderweg kaarsjes op te steken. Voor mijn broer, die nu bijna 2 jaar dood is, voor Ewoud en Jan, voor Douwe en -uiteraard- ook voor oma. Ach, ook ongelovigen mogen zo hun rituelen hebben. Al zullen de gelovigen waarschijnlijk zeggen dat Jacobus mijn gemiste kerkbezoek zo bedoeld had. Op het kerkhof moest ik zijn. Bij het verlaten van het kerkhof keek ik nog naar rechts, het park in, maar nee, de pelger was er niet meer...