57e dag: Burgos - Hornillos del Camino

Burgos uit gaat relatief gemakkelijk en snel, als je het met andere steden vergelijkt. Limoges was het ergst, daar kwam geen eind aan!

Na een spoorbrug, de eeuwige N120 en de snelweg, ben je weer terug in het Spanje van Cervantes' Don Quichote en Sancho Panza, compleet met een overmacht aan windmolens.

Hier begint de hoogvlakte, de eindeloze Meseta. In mijn gidsje staat dat veel pelgrims hier uit angst voor de hitte en de eentonigheid de bus naar Léon pakken.

Ja, duh!

Met de hitte valt het vandaag mee, het is een graad of 23, maar toch stop ik al na een dikke 20 km in Hornillos del Camino.

Het dorp was ooit belangrijk vanwege een pelgrimshospitaal, maar is nu een vlek met 69 inwoners.

Dankzij de Camino zijn er 2 herbergen, een bar en een tienda, waar ik mijn lunch bij elkaar koop: stokbrood, chorizo, geitenkaas, 2 tomaten en een blikje ijskoude San Miguel.

Bij het winkeltje zie ik ook het Japanse meisje uit Saint-Jean terug, maar de communicatie blijft moeizaam.

Als ik na wederom een lange siësta wil gaan eten, loop ik tegen Marcel & Elise aan. Zij slapen hier ook, samen met een Pool met dreadlocks en een Bulgaar, die altijd op een matje buiten slaapt.

Elise krijgt het voor mekaar pasta te garen in de magnetron en ik mag mee eten. Het is simpel, maar wel heel lekker, buiten in de avondzon. Als tegenprestatie koop ik een fles wijn à €2 in de bar. Als we die soldaat hebben gemaakt, is het alweer pelgrimsbedtijd.

Ik check mijn telefoon en zie dat ik niet eens één streepje bereik heb. De sms-jes die ik bij aankomst in een aanlegplaats schrijf, staan nog keurig in de wachtrij. Dat zal morgen worden, welterusten!