38e dag,: Gaillères - Mont-de-Marsan

Het weer is ineens omgeslagen. Het is grijs en fris en het miezert een beetje. Niet zo'n ramp als je loopt, wel vreemd als je hoort dat thuis de zomer is begonnen. Wat erger is, is dat het stadje met de lieflijke naam Mont-de-Marsan in werkelijkheid zijn best doet het weer op grauwheid te verslaan.

Ik loop te snel, of de afstand is te kort; hoe dan ook, tegen lunchtijd ben ik er al en ik eet mijn stokbroodje op een vies plein in een voorstad. Meteen krijg ik gezelschap van een zwervend echtpaar. Of ze erbij mogen komen zitten en of die zak dan weg kan? Ik begrijp niets en ze wurmen zich links en rechts van me op een puntje.

Ik heb net een blikje sardientjes open, dus echt weerbaar ben ik ook niet. Blijkbaar komen ze snel tot het inzicht dat hier niets te halen valt en ze strompelen verder. Leven op straat is hard, maar ik ben geen wandelende geldautomaat.

De refuge is aan de rand van het centrum gevestigd in het voormalige badhuis, de sleutel is verkrijgbaar bij de Aziatische winkel. Die adverteert er mee 7/7 open te zijn, maar hanteert zondag een middagpauze van half één tot vier. Mijn eerste reflex was doorlopen maar ja, ik ga al zo veel sneller dan mijn schema.

Dan maar boodschappen doen en toeristje spelen. De kerk was aardig, het museum dicht en mijn rugzak flink wat zwaarder dan normaal. Ook hier was weer veel leegstand en door de zondag sluiting maakte Mont-de-Marsan helemaal een desolate indruk. Na 3 espresso en 1 bier in 4 verschillende café's werd het met hangen en wurgen 4 uur en kon ik de sleutel gaan halen.

Het badhuis was groot, goed ingericht en helemaal voor mij alleen.

Super! Na een goede douche (hoe kan het ook anders) hing ik mijn dagelijkse wasje aan de lijn en dronk een biertje in de tuin. De zon was net door de wolken gepiept en het leven lachte me weer toe. Straks weer eens lekker zelf koken. Als ik eerlijk ben, heeft dat toch wel mijn voorkeur.