36e dag: Captieux - Bourriot-Bergonce

Goed geslapen! Ik neem definitief afscheid van Patrice en Mehdi; het is hun laatste etappe vandaag. In oktober hopen ze door te lopen naar Roncevalles. Het is mooi weer, zonnig en een graad of 25. Alleen de route wordt een beetje saai, langs die kaarsrechte oude spoorbanen, maar het loopt wel als een trein :)

Dan ineens, na een brug over de Autoroute, ben ik in Les Landes en daarmee ook meteen in het gebied van de zomervakanties van mijn jeugd. Le Pin Sec, uit mijn hoofd van '67 tot '71. Pijnbomen, dennenappels, de geur van hars, het getjirp van de krekels en kleine paadjes met gloeiend heet grijswit zand. Alleen de zee ontbreekt hier, maar die fantaseer ik er wel bij.

De refuge waar ik zou overnachten is dicht, de mensen zijn zelf op vakantie. Het zou verboden moeten worden! Gelukkig is er een goed alternatief bij Véronique en Nicolas, die me bij de kerk oppikken.

Het is vrijdagmiddag en hun zoon Emile van 12 heeft vriendjes te spelen: een klasgenootje en 2 buurjongens. Buur-jongens is hier een relatief begrip, want als we zitten te eten, komt hun moeder ze halen met de auto. Ze prikt en slikt meteen maar een vorkje en een paar glaasjes mee. Wijn hoort hier nog steeds bij het eten, da's geen drank. Ach, het is wel gezellig met die kinderen erbij en we eten lekker buiten. Voor de jongste, Jules van 5, spreken ze toch al Jip en Janneke Frans, zodat ik ook nog aardig mee kan doen.