31e dag: Mussidan - Port-Sainte-Foix

1 mei 2016 - Port-Sainte-Foy-et-Ponchapt, Frankrijk

Overal wijngaardenDe 2 dikke Franse mannen bleken amateurs. Het ware gevaar kwam uit het bed onder me, van de dikste van de 3 dames. Ze lag nog niet in bed, of ze begon, hield dat 3 uur vol, ging naar het toilet, toucheerde haar matras en snurkte binnen de minuut weer. Onafgebroken en hard. Omdat ik toch de slaap niet kon vatten, heb ik geprobeerd er een geluidsopname van te maken, maar dat is helaas niet goed gelukt.

Jullie moeten het dus met de omschrijving doen dat het lawaai het meest leek op een mix van het koffiezetapparaat van Puyferrat en een agressief, in het nauw gedreven roofdier.

Het was mooi weer en tijdens de 33 km. naar Sainte-Foix kwam ik tot de conclusie dat dit soort mensen verboden moeten worden in publieke slaapgelegenheden. Als je zo erg snurkt, dan moet je daar wel eens op geattendeerd zijn en als je dan alsnog in een slaapkamer van 3x4 met 3 stapelbedden gaat liggen, ben je asociaal. Zo.

Mijn wraak bestond uit een volkomen negeren de volgende ochtend, zodat de sfeer aan de ontbijttafel wat ijzig was. Ook op haar Au revoir reageerde ik niet, ik keek dwars door haar heen en verliet de gîte.

De route was fraai, met steeds meer wijngaarden, maar ook lang. Met mijn laatste druppels water bereikte ik de kroeg bij de brug, waar mijn Spa-flesje met koud water van de tap werd bijgevuld. Pas daarna bestelde ik mijn biertje.

De refuge naast de kerk was net gerenoveerd en dus prima in orde. Vandaag sliep ik met 2 'relgrims', mannen die op de retourreis van Santiago waren. Ze waren in veel zaken elkaars tegenpool, maar hierin hadden ze elkaar gevonden: Ludo uit Veldhoven, een vrij kleine krasse knar en een ervaren loper en de Lotharinger Victor, achter in de 20 en ruim 2 meter, die voor het eerst liep.


Guus, Stephan, Chris en SoraToen ik de stad in liep, op zoek naar een pizzeria die open zou zijn (1 mei wordt hier echt gevierd), trof ik de 4 jongeren, Guus, Chris, Stephan en Sora op het terras en het werd nog een vrolijke boel. De eigenaar liep zich het vuur uit de sloffen en overlaadde ons met chips, zoutjes en tapas.


De pizzeria, dat afterLater dook hij ook ineens op in de pizzeria aan de overkant van de Dordogne (er was een familieband) en daar kregen we van hem een rondje van het huis en na het eten, bij wijze van toetje, een fles Loire-Champagne. En toen kwam de rekening: €45! Dit kon natuurlijk nooit kloppen, maar ze bezwoeren ons dat het zo in orde was. En tja, als pelgrim moet je geen liefdadigheid weigeren ;).

Foto’s