19e dag: La Souterrraine - Marsac
19 april 2016 - Marsac, Frankrijk
Je hebt van die dagen, en dit was er zo één. Laat ik beginnen met 2 wijdverbreide misverstanden te ontkrachten: Engelsen kunnen echt wel koken en Zwitsers zijn niet saai. Ik heb gisteravond restaurant-kwaliteit gegeten en superleuk met het Zwitserse stel gekletst. Ze zijn een jaar of 70 en hij is inderdaad ziek geworden: longontsteking bleek bij de dokter en dus antibiotica. Maar Stephan had geen zin om op te geven, liet zijn vrouw wandelen en nam zelf een taxi. De dag erna wandelde hij weer vrolijk mee.
Tussen mij en La Souterrainne komt het niet meer goed, het kostte nog meer moeite om uit het stadje te komen dan er in: veel verkeer, spoorbrug, tunnel, vierbaansweg, dat soort ellende. Pas na 8 km. liet ik de drukke D-wegen achter me en kon het grote genieten beginnen. De lucht was strakblauw, Ok, er stond een straf windje, maar als je wandelt is dat wel fijn en het landschap was parkachtig.
Voordat ik het wist, had ik de 26 km. van vandaag er dan ook opzitten en arriveerde ik in Marsac. Mme.Bernie paste op haar kleinzoon van 6 maanden en had de deur van de gîte voor mij open gelaten.
Ik douchte, deed mijn wasje en daarna de boodschappen. Er was niet veel keus in de Superette, maar ik ging voor de kippenpoten, met bio-rijst erbij, sjalotjes, prei, paprika, knoflook had ik nog. Je moet wel uitkijken met wat je koopt, want alles wat je niet opmaakt, draag je de volgende dag op je rug. Nu dus 400 gram Basmati-rijst.
Bij terugkomst in de gîte las ik dat mijn kamer €35 kost en ik heb nog precies € 34,63 op zak. Nu zal Bernie mij die 37 cent wel schenken, maar een blik op de kaart leerde me dat de eerstvolgende stad met kans op een bank 40 km. zuidwaarts ligt. Na het koken kwam Bernie bij me zitten en ik vertelde haar mijn probleem. Ze was zeer resoluut: zodra haar dochter om 8 uur uit haar werk kwam, zou ze me wel even brengen. En ja, met een auto ben je er zo, lopend had het me 2 uur heen en 2 uur terug gekost. Tijdens het ritje wisselden we wat trivia uit.
Althans, dat was mijn bedoeling, maar op mijn vraag waar dan de vader van haar 3 kinderen was, kwam het antwoord dat die verongelukt was, toen haar jongste zoon een baby was. Hij was pas 25 en passagier op de achterbank. Zelf reed ze trouwens alsof ze de situatie nog eens wilde naspelen.
Hoe dan ook, veilig terug in de gîte wilde ik haar betalen: 35 euro voor de kamer, 5 voor het ontbijt en ik dacht nog eens 5 voor de benzine en de service. Bernie keek me stomverbaasd aan: dat zijn toeristen tarieven, voor pelgrims is het 'donativo', wat je het waard vindt en kan missen. De meeste pelgrims gaven €15, zei ze, dus dat deed ik toen ook maar, plus 5 voor de service, die ze sputterend accepteerde.
Als extra tegenprestatie regelde ze ook nog even mijn volgende overnachting. Pff, dat dit soort mensen nog bestaat! Ik neem me voor me vanaf nu iets meer als Bernie te gaan gedragen. Gewoon, omdat het fijn is als mensen aardig zijn en je zo maar helpen...
Goed om te lezen dat je reis niet te erg inhakt op m'n erfenis ;)
Hopelijk kom je nu weer in wat ruraler gebied, met minder autowegen!
Verder fijn dat het goed gaat (dat lees ik in ieder geval uit je blog). Ultreia!