12e dag, Le Chatelet - Chateaumeiillant

De pijn is er nog, maar wel iets minder. Als ik om half 9 aan mijn ontbijt zit, komt Mme binnen, met fototoestel, maar ook in werkbroek. Op tafel ligt een multomap met foto's van 2015, van alle pelgrims die in het hotel gelogeerd hebben: veel Hollanders en Belgen, een aantal Duitsers, de Fransen zijn ver in de minderheid. Ik herken de tronie van Jeroen O., die als het goed is nu de Camino Frances loopt.

Ik word vereeuwigd aan het ontbijt in de gite, het hotel is niet meer. Mme zoekt een koper, maar ja...Ik krijg onderhand de idee dat half Frankrijk te koop staat, leeg is, dicht en aan het verkrotten. In de paar winkeltjes die nog wel open zijn werken oudjes, of triest kijkende allochtone jongens. Wie nog maar een flinter van een droom heeft, is al weg, naar de grote stad. Het Franse platteland is op sterven na dood, zucht de toerist.

Maar kijk, jubelt de pelgrim, de lucht breekt open en de zon maakt alles goed. Ik hoef vandaag niet zo ver en arriveer in een soort Villa Kakelbont, bij Mme Chabbert. De douche is goed, het bed niet, maar ja, welke pelgrim is er dan ook 2 meter?