Dag 9: Over de taalgrens in Enines

Pas aan weer een overvloedig ontbijt, belde ik mijn volgende slaapplaats in Enines. Betaalbare adresjes zijn hier dungezaaid en ik had advies bij mijn gastheer ingewonnen, maar hij kwam ook niet verder dan wat ik al wist. Op de gok belde ik een adres van de Chaine d'Accueil des Pelerins in Enines bij Joidogne en ik was welkom. Dit soort adressen van pelgrims voor pelgrims zijn over het algemeen zeer gastvrij.

Nu er alleen nog komen, het lag wel wat van de route af. Na Helecine, bij een kasteel dat ooit onderdeel van alweer een Norbertijnerklooster was, liep ik via een flink stijgende betonweg tussen akkers de A3 E40 over. Daarna wandelde ik over een oude kasseienweg over een heuvelrug in niemandsland.

Nu miste ik mijn app wel. Ik moest navigeren op gevoel en een wat vage kaart in mijn gids, maar vandaag ging alles vlekkeloos en ik liep als door een magneet aangetrokken op mijn doel af: de Rue de l'Enfer (weg van de hel), die wonderlijk genoeg naast de kerk begon.

Later legde gastheer Peter, Hollander en getrouwd met de Belgische Christine, uit dat er in de buurt meer 'helstraten' zijn en dat de naam waarschijnlijk te maken heeft met een bijna vergeten veldslag in 1706. De zwaargewonden en doden werden simpelweg van de hoogvlakte afgekieperd, in de steil dalende Rues de l'Enfer. Aangezien het er 13.000 waren, roept dit inderdaad wel een beeld van Dante's Inferno op...

Maar met mijn logeeradres was ik in de 7e hemel: zeer gastvrije mensen en een luxe onderkomen, compleet met een trappistenbiertje als welkom, een heerlijke kippenbout met pruimen en chocolademousse toe. En, voor het eerst deze reis, 2 glazen rode wijn. En dat alles voor het astronomische bedrag van €10!