Dag 57&58: Prima pauze in Pavia

22 juni 2017 - Pavia, Italië

Ik vertrek als laatste uit het Hostal. Een Zwitserse kan niet tegen de hitte en staat om half 5 op. Ach, het was toch al geen denderende nacht; muggen en te heet. Ik vertrek klokke 7, na Shigeto, maar bij de eerste koffiestop arriveert-ie na mij. Geen idee hoe hij dat flikt, maar in Pavia zelf, doet-ie het weer :-).

Tussendoor lopen we door een oer-Hollands landchap; een dijk met uiterwaarden die de slingerende rivier de Ticino volgt. Natuurlijk zijn er verschillen, hier kweken ze risotto en muggen en echt bij de rivier komen lukt niet, door dikke struiken en een paar meter hoogteverschil. En de temperatuur natuurlijk, al begrijp ik dat het in Nederland ook warm is geweest.

Als ik in de wijk Borgo Ticino, net onder de rivier moe op een bankje neerplof, is Shigeto er ook ineens. We drinken een biertje en sjokken naar het klooster Santa Maria in Betlem. Het gaat pas om 3 uur open, maar we hebben geluk en worden om één uur verwelkomd. Ik blijf een extra nacht, Shigheto aarzelt; één dag voor ons loopt een oudere Japanse vrouw. Hij hakt uiteindelijk de knoop met Japanse beleefdheid door: hij gaat proberen haar bij te halen en mij nodigt hij uit voor een etentje.

Zijn keus is prima (google) en we eten ons tonnetje rond aan een uitgebreid menu, met als 2e gang, hoe kan het ook anders, Risotto Pavese. Als ik de ober vraag of er ook muggen in verwerkt zijn, antwoordt hij gevat dat dat wel kan, maar extra kost. Het restaurant stroomt vol, we genieten van elke gang en betalen slechts 20 euro de man! Onvoorstelbaar.

Ik benut mijn rustdag optimaal, door uit te slapen tot 8 uur. Dan volgt groot onderhoud: douchen, scheren, nagels knippen, kleren goed wassen en rugzak uitmesten. Tegen 10 uur wandel ik over de overdekte brug Pavia binnen voor een kop koffie en een croissant en loop dan de Canadese student Alex tegen het lijf. Hij vond het te warm om te lopen en had de trein genomen.

Het Visconti-paleis is prachtig, het er in gevestigde gemeentemuseum helaas niet. De Visconti's waren zo rijk en machtig dat ze onder andere Da Vinci en Bramante in opdracht voor zich lieten werken. Ik had graag iets van die grandeur terug willen zien, maar daarvoor is Pavia dan wellicht nèt teveel provinciestad. De vaste collectie bestaat uit archeologische vondsten, zuilen en stenen met inscripties en mozaiekvloeren uit kerken. Een schilderij expositie met modern werk werd net afgebroken en de verdiepingen waren niet toegankelijk wegens restauratie. Mja...

Verder doe ik niet veel meer dan mensjes kijken vanaf een bankje of terras en rondhangen op mijn koele kamer. Het blijft lastig, die rustdagen. Gelukkig mag ik morgen weer verder, naar Santa Christina e Bissone!

Foto’s

6 Reacties

  1. Dico:
    22 juni 2017
    Tja, rusten is een kunst.
    Vanavond wezen koken voor en eten met mijn moedertje. Ze had van Jenny foto's gekregen. Een ervan is van jouw vader ( nog van harte) als jonge man. Als ik nu naar jouw foto kijk ( nee, geen jonge man, inderdaad, ik ben je voor) is de overeenkomst opvallend. Mooi, die DNA.
    Loop ze morgen.
  2. Mattie Waardenburg Amerongen:
    22 juni 2017
    Dat moet toch heerlijk slapen worden op een koele kamer
    .hopelijk morgen niet zo heet en vooral.minder muggen.het is hier gelukkig ook iets minder warm geworden
    Goede reis morgen!XXX
  3. Gerard:
    22 juni 2017
    Tja Dico, ik had ook een foto doorgestuurd gekregen, met onder andere jouw vader erop. Waar blijft de tijd, goede (vakantie)herinneringen aan hem!
  4. Marcel en Elise:
    23 juni 2017
    Hey Gerard, Vandaag, 1 jaar terug, was je voetreis naar Santiago voorbij. 21 juni, de langste dag, kwamen we aan. Nu, een jaar later, ben je weer op pad. Naar Rome. Een geweldige pelgrimstocht. Geniet van je rustdag en geniet nog meer van de tocht er naar toe.

    "Je ontdekt pas wat er te zien is, als je echt op reis gaat".

    Succes,
  5. Gerard:
    23 juni 2017
    Dank je wel, Elise! Ik moest er gister ook aan denken, maar nu heb ik nog een maand voor de boeg ;-).
  6. Laurens:
    23 juni 2017
    Mensen kijken verveelt (mij in elk geval) nooit! Ik probeer me dan als tijdverdrijf (als ik weer eens uren in de trein zit) voor te stellen hoe ze als kind eruit zagen. Soms is dat niet te doen. Loop ze nog, hier koelt het weer een paar dagen wat af.