Dag 42: Na plensbuien droog naar La Pelouse

Om 8 uur stap ik na een stevig ontbijt het hotel uit, loop tussen de vrolijk groetende werklui door, onder het viaduct naar de kade en zie dan 2 werelden; voor me, oost- en zuidwaarts is het halfbewolkt, westwaarts zijn alle contouren in een dik, loodgrijs wolkendek verdwenen. Ik zie dus letterljk 'de bui al hangen' en spoed me oostwaarts, naar het Chateau de Chillon en Villeneuve.

Vlak voor die laatste plaats verlies ik de ongelijke strijd en halen de harde wind en wolken me in. Rugzak en man verdwijnen in plastic, het heeft geen zin te schuilen, deze bui gaat uren duren, daar hoef je geen Erwin Krol voor te heten. Na wat boodschapjes bij een Coop, gaat de route zuidwaarts, weg van het meer.

Het weer wordt er echter niet beter op, maar dat kan mijn humeur niet.bederven; ik heb net de zusters in La Pelouse gebeld en ik ben van harte welkom! Dat loopt meteen een stuk prettiger, als je weet dat er een warme douche, maaltijd en bed voor je klaar staan. Ik moet wel voor half zes binnen zijn en loop stevig door. Ik heb geen zin om nu buiten te lunchen en bestel een quiche en een biertje bij een bakker. Nood breekt wet en op een lege maag is het.moeilijk marcheren.

Ik kom door Aigle en Bex, twee interessante stadjes in de vallei, maar de enorme plensbuien die er nu vallen, smoren elke toerististische ambitie in.de kiem. Net voorbij het stationnetje van Bex gaat het zo heftig te keer, compleet met bliksem en windstoten, dat ik toch een tijdje schuil onder de overkapping van een loods. Als ik na een tijdje mijn hoofd naar buiten steek, zie ik weer 2 werelden, maar nu andersom: voor me dikke wolken, die doordat ze als een doorweekte spons water verliezen, langzaam over de bergen schuiven. Achter me, vanuit het meer, lichtere bewolking en stukken blauw.

Ik waag het erop en wordt halverwege de klim naar het kloostetcomplex dubbel beloond. Na een paar laatste windvlagen wordt het plotsklaps droog. Ik pauseer, midden op de weg om mijn capuchon af te doen en mijn gezicht af te drogen, als er voor me 2 herten uit een bosje springen. Ze rennen keihard door het gras langs me en net als ik denk dat ze gaan verdwijnen, zwenken ze en komen terug, recht op mij af. Op het laatste moment zien ze me, stuiven over de weg en zijn dan met een laatste sprong over een hek echt verdwenen. Prachtig, wat een snelheid en souplesse! Het ging te snel om te fotograferen. De opklaringen halen me in en ik schiet wel mooie plaatjes (hoop ik) van het indrukwekkende landschap.

Ik word hartelijk verwelkomd, alle nonnen schijnen te weten dat vandaag pelgrim Gerard te gast is en dan volgt na de inschrijving de harde ontnuchtering: dat is dan € 65. Het bedrag is inclusief repas en ontbijt, maar toch wel fors meer dan de ca. € 20, die ik als donativo in gedachten had. Laten we het maar Zwitserse gastvrijheid noemen.