Dag 16: Rocroi

Ik ben eerder beneden in het café dan de waard. Omdat het sowieso al een lange etappe was, waar nu nog eens 4 km bijkomt, ontbijt ik om 7 uur en ben ik een uurtje later op pad. De route is schitterend door loofbos in de uitlopers van de Ardennen. Het heeft 's nachts geregend en dat heeft zijn weerslag op de conditie van de bospaden én op mijn tempo.

Sommige stukken lijken meer op een mix tussen survival en klunen, maar er is hier geen alternatief in de vorm.van een verharde weg. Wegwijzers of borden met afstand ontbreken. Op zich is dat geen ramp, de route is goed bewegwijzerd met Compostela-bordjes, maar ja, je wilt ook nog wel eens aankomen. Somber becijfer ik dat het wel eens 7 uur zou kunnen worden, maar uiteindelijk loop ik om half 6 de vestingstad binnen. Rocroi was het Franse antwoord op de (toen nog) Spaanse citadel van Givet.

Gelukkig heb ik mijn slaapplekje al geregeld en het blijkt een voltreffer: een zelfstandig huisje van 2 verdiepingen met eigen keuken en badkamer. Vanavond kook ik zelf, pasta, ik heb de meeste ingrediënten bij me. De rest koop ik in een epicerie in het centrum en bewust niet bij een Carrefour ofzo. Dat is mijn bijdrage om dit soort stadjes leefbaar te houden.

Als ik na de maaltijd wat in het gastenboek schrijf, vetelt de zoon van de huisbazin me dat ik dit jaar al de derde Hollandse pelgrim ben, die hier logeert en naar Rome loopt. Ik herken de namen niet, maar zie terugbladerend wel de namen van Nederlanders waarmee ik vorig jaar korte of langere tijd heb samen gelopen: Theo uit Nijmegen, Zora uit Ametsfoort, hier in Rocroi blijkbaar nog zonder haar Belgen en -uiteraard- de Tukkers, Marcel & Elise, die ik nu wel vrienden durf te noemen. Ik vind het een grappig idee dat zij hier allemaal hebben ovenacht en slaap zelf ook vijwel direct in. Of zou dat door de ruim 30 zware kilometers komen?