Dag 13: Door naar Dinant

Het was nog wel een soort van gezellig geworden in de jeugdherbeg: veel Hollanders, de meeste op de fiets. 'Echte' pelgrims heb ik nog niet mogen ontmoeten, wel een paar dames van een zekere leeftijd die een paar dagen liepen, of een weekje. Maar in 1 keer door, nee.
Na het ontbijt was ik als eerste weg en dat betekende, omdat hier in de smalle Maasvallei maar een echte route over het jaagpad ligt, dat ik het eerste uur constant werd gegroet door langszoevende fietsers, een aparte ervaring.

Het wedstrijdje dat ik wel won, zij het nipt op punten, was met 4 Hollandse motorbootjes. Ze voeren weliswaar een stuk sneller dan ik kon lopen, maar werden steeds opgehouden bij een van de talloze sluizen. Bij de laatste sluis, vlak voor Dinant haalde ik ze weer in, liep de sluis over en voelde hun blikken branden (de zon liet het weer afweten) toen ik aan de.andere oever linksaf sloeg, terug!

Tja, Dinant was dan wel rechtsaf, maar ik moest naar de abdij van Leffe. Ik heb nu 3 Norbertijnenkloosters van binnen mogen zien en.vond.de verschillen opvallend. Postel is veruit de meest wereldse, met een relatief jonge gastenpater, een groot bezinningscentrum, studieplekken voor wie wil en een goede abdijwinkel. Maar het contact met de Witheren bleef beperkt tot die ene gastenpater, waar er in Tongerlo zeker 5 even een praatje kwamen maken. Bij beide abdijen werd je geacht een dienst bij te wonen en na de maaltijd te helpen afruimen. Hier in Leffe hoefde dat niet, je kreeg duidelijk het gevoel dat ze liever met rust werden gelaten en de verzorging van de gasten (ik was alweer de enige) werd overgelaten aan personeel.

Na de Spartaanse verhalen van Compostellagangers van vorig jaar was ik op het ergste voorbereid, maar het gastenverblijf was opgeknapt en het sanitair gloednieuw. Hulde!