Dag 10: Romeinse invloed bij Eghezee

Al na een paar kilometer bereikte ik de route weer, en wel de RAVeL 2, van Hoegaarden naar Namur, een oud treintraject, geasfalteerd, maar autovrij, speciaal voor wandelaars en fietsers.

Naast de bijna vergeten veldslag bij Ramillies, heeft deze streek nog een historisch hoogtepunt, namelijk de oude Romeinse weg naar Keulen. De baan is rond 10 voor Christus aangelegd en bleef door de Romeinse kunde tot in de 17e eeuw de belangrijkste Oost-West verbinding in onze streken. De weg loopt over de hoogvlakte die niet alleen de Maas- en Scheldebekkens scheiden, maar, veel belangrijker, ook heel lang de grens van het Romeinse Rijk is geweest. Onder de grensweg sprak men Romaanse talen, er boven Germaanse, een scheiding die tot vandaag de dag voortduurt.

Vlak voor Eghezee stapte ik moeiteloos in een vloeiende beweging uit de slag bij Ramillies over op de Romeinse heirbaan, langs de grafheuvel van generaal Otto, naar het dorp Aisne-en-Refail.

De camping bij het 'Manoir la-bas' was verwaarloosd, maar ik had eenmaal hier geen andere keuze de schamele trekkershut te accepteren. Er zaten flinke kieren tussen de planken en het interieur bestond uit een gammel opklapbed met een dun ambulance-matrasje, een tafel, 2 stoeltjes, een lamp en een stopcontact.

De douche gaf evenveel lauwwarm water als Manneken Pis, de taverne was 'exeptionellement' gesloten en in het dorp verderop zat alleen een bakker. Ik kocht er 2 koude saucijzenbroodjes voor mijn avondmaal. Rond half 9 kroop ik volledig gekleed in mijn slaapzak en maakte mij op voor een lange, koude nacht.

Ach, het heeft ook z'n charme en een beetje afzien hoort ook wel bij het pelgrimsbestaan. Als je 3 maanden lang elke nacht in een ander bed slaapt, zitten daar wel eens mindere tussen. Al blijft het vreemd dat ik gister voor alle luxe, gastvrijheid en maaltijden een tientje betaalde, en nu, voor een nacht klappertanden drie...