84e dag: Via Viterbo verder naar Vetralla

18 juli 2017 - Vetralla, Italië

Montefiascone is zo mooi en fotogeniek dat het me een half uur kost om er definitief weg te komen. Als dat dan na een laatste blik op het meer toch lukt, daalt het snel over de zware, zwarte platte kasseien van de oude Romeinse heerbaan. Sommige stroken liggen erbij, alsof er gisteren nog legioenen over gemarcheerd hebben.

Ik ben al om 11 uur in Viterbo.
Omdat ik vermoed nog niet welkom te zijn in het klooster Santa Rosa, drink ik eerst koffie en verken ik de pelgrimswijk vast een beetje. Ik lunch met een glas Est! op een leuk pleintje en meld me tenslotte om 2 uur bij het klooster. Dicht. Om half 3 gaat de poort open. Een Indische! werkster is stomverbaasd hier een Nederlandse pelgrim aan te treffen. Ze woont hier, haar echtgenoot doceert Nederlands in Napels, het moet niet gekker worden.

Toch gaan ook direct de alarmbellen weer af en terecht, want de uit haar siësta gerukte moeder-overste is niet blij met dit bezoek uit Holland. Ze runt bij de kerk een soort pelgrim souvenierwinkeltje, maar een echte pelgrim ontvangen: nee! Ze ontvangen geen bezoek en via de Indische tolk wordt mij verzocht door te geven dat dit adres uit de reisgids geschrapt moet worden. Ik bied mijn excuses aan en ga nog een stapje verder; van mij mag nu die hele gids wel geschrapt worden en daar ga ik, volgende week terug in Nederland, achteraan ook!

Hoe dan ook, ik heb hier 5 uur verprutst, ik zoek, vraag en loop nog wat door, maar vind geen alternatief. Wel zie ik nog meer tevergeefs naar een bed zoekende pelgrims en in een flits neem ik het besluit door te lopen, naar Vetralla. Het is een complete etappe, maar als het lukt, geeft het me een extra dag in Rome. Viterbo moet me blijkbaar niet en dus daal ik snel langs de kathedraal af, Viterbo uit. Dat is wat mij betreft ook het mooiste gedeelte van de stad, de op sommige plaatsen wel 5 meter diep in tufsteen uitgehakte weg.

Het is warm en ik ben iets te gehaast vertrokken, met te weinig water. Na een paar keer onder de snelweg te zijn doorgegaan, kom ik op het uitgedroogde platteland. De weinige huizen die er staan, zijn afgeschermd met hoge hekken. Uiteindelijk vind ik een boerderij waar ik mijn lege waterflesjes door de gesloten blijvende tralies gevuld terug krijg. IJskoud, dat dan weer wel. Vlak voordat ik -al na zessen- de Cassia, de oude Via Francigena naar Vetralla opdraai, is er nog een boerderij. Er wappert een metalen bordje met 'welcome" in de wind, op de muur naast het hek staat naast het pelgrimssymbool de tekst 'sosta acqua' en daaronder 'Bed & Breakfast'. Ik kan het proberen en bel aan.

Een grote hond slaat aan en een vrouw sluit haastig de deur. Ik wil al moedeloos aan de laatste 5 km. gaan beginnen, als een mannenstem uit de tuin me roept. Het hek gaat luid piepend automatisch open. Natuurlijk mag ik mijn water bijvullen, maar eerst moet ik mijn rugzsk afdoen en de man volgen, de boomgaard in. Hij plukt een paar kleine peertjes en geeft die aan me. "Biologico", zegt hij, vol trots. Ze zijn klein en nog wat hard, maar wel vol smaak. Voorzichtig informeer ik of er een kamer vrij is.

Ik heb nog maar 30 euro cash, maar dat blijkt genoeg. Het appartementje is bovenop de aangebouwde garage. De brutalen hebben de halve wereld en zo krijg ik daar op dat dakterras in de ondergaande zon zijn laatste halve literblik ijskoud bier. Kan het goddelijker? Ja, want hij komt ook nog met een dubbele panini met ham aandraven en als mijn biertje op is, wordt het blikje ongevraagd omgespoeld en bijgevuld met ijskoude, huisgemaakte witte wijn. " Biologico", natuurlijk. Ik heb me zelden zo welkom gevoeld!

Foto’s

3 Reacties

  1. Lukas:
    19 juli 2017
    Zo zie je toch maar weer, de aanhouder wint! Prachtige foto's weer trouwens, ik word er jaloers van! Hopelijk kan ik in augustus nog even naar het zuiden :)
  2. Marjolijn:
    19 juli 2017
    Wat een reis en wat een avonturen beleef je Gerard! Vooral de onzekerheid of je onderdak vind ( en eten en drinken) lijkt mij echt stressvol en elke keer weer spannend! De laatste loodjes nu. Succes!
  3. Marcel en Elise:
    19 juli 2017
    Voor een pelgrim komt er telkens een kadootje uit de lucht vallen.
    Het lukt telkens, het gebeurt "gewoon".

    Al kriebels?
    Bijna het eind in zicht.
    Gek, raar, dubbel gevoel.

    Geniet nog even van deze tocht.
    Al de momenten, belevenissen, omgeving.
    Straks is alles weer gewoon.

    Succes jongen.