53e dag: Kalm aan naar Cavaglia

17 juni 2017 - Cavaglià, Italië

Hoewel ik als eerste van de pelgrims in het hotel weg ben, lopen ze later buiten de stad allemaal vóór me. Ik had de kortere mogelijkheid langs een drukke weg ook wel gezien, maar had bewust voor de officiële route gekozen. Als je zoals ik naar Rome loopt, is een stukje afsnijden soms handig, maar dit zijn allemaal parttime-pelgrims. Ze lopen twee, drie weken. Dan ga je toch voor 'the real thing'?

Als ik op het platteland bijna de twee Duitse heren van een jaar of 60 heb ingehaald, zijn ze er ineens, in flinke aantallen: muggen! Ik nader de Po-vlakte en had me gisteren al gewapend met een spray op basis van eucalyptus, basilicum, salvia en geranium. Voor mij geen Deet! Mijn spray werkt een uur of 3 redelijk goed, dan krijgt mijn lichaamsgeur weer de overhand.

Het originele plan was om aan het meer van Viverone een rustdag te nemen, maar ik besluit ter plekke om 6 km. door te lopen naar Cavaglia. Niet om Frank mis te lopen, maar om het meer zelf. Het is een aaneenschakeling van clubs, bars jachthaventjes en zelfs een pretpark, waar op een zware beat een fitness-juffrouw opzwepende orders in een microfoon blaft. Hier heb ik niks te zoeken en ná een kartbaan keert de landelijke rust weer terug.

De sleutel van het hostel is te verkrijgen bij de bibliotheek, maar die kan ik pas vinden na navraag bij een bar. De bibliotheek zit naast het stadhuis, maar het is zaterdag en beide zijn gesloten. Ik ontcijfer een briefje, waarop in het Italiaans staat dat in dat geval de sleutel bij het rusthuis te vinden is. Bij een andere bar schetst de bardame een stadsplattegrondje. Fijn, dan weet ik ook meteen waar de refuge is.

Ik vind het rusthuis, maar het hek is op slot en op mijn gebel wordt niet gereageerd. Ik schreeuw naar 2 hoogbejaarde dames en na enige aarzeling schuifelt er één met een rollator naar het hek. Dat is voor de ander aanleiding om luid schteeuwend "No Carla, No Carla' naar binnen te vluchten, alsof Carla de hongerige wolf binnenliet. Helaas voor mij bleek Carla behoorlijk dement en krijgt ze het hek niet open.

Dan staat er in deze John Lanting-klucht ineens een net geklede heer naast me, die in één oogopslag de situatie doorgrond, een code intypt en me naar de 1e etage brengt, waar een zuster zich over me ontfermt. Zuchtend gaan de handschoenen uit en een bureaulade open. Ze schrijft geconcentreerd mijn hele paspoort over, maakt er ook nog een kopie van en dan krijg ik eindelijk de sleutel én een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Ik bedank vriendelijk en spoed me naar de refuge. Een uur en een kwartier nadat ik in Carvaglia ben gearriveerd, draai ik de sleutel om
4 Keer! en dan ben ik binnen.

Er staan 7 bedden, maat gelukkig ben en blijf ik alleen. De douche is koud en de keuken bestaat uit een broodrooster en een waterkoker, zodat ik pizza afhaal. Na nog even met Henriëtte gesms't te hebben, ga ik slapen. Morgen wordt een lange dag, de wekker staat op 5 uur.

Foto’s

2 Reacties

  1. Lukas:
    19 juni 2017
    Hee lieve pap, dan maar even zo: een fijne Vaderdag gewenst nog!
  2. Gerard:
    19 juni 2017
    Dank je wel, Luuk :-)