18e dag Eenzame tocht naar het Santuario dell'Incoronata

We ontbeten stevig met ook nog een restje rijst en trokken om half 8 de deur achter ons dicht. Over licht dalende wegen, die over gingen in boerenpaden trokken we door een leeg landschap. Geen dorpen, slechts af en toe een huis, dat ook slechts af en toe nog bewoond werd. 

Veel grasakkers, weinig bomen. Wel weer veel windmolens. Eén pad was sinds het verschijnen van de gids totaal opgeslokt, zodat we op gevoel en met GPS kilometers door kniehoog gras waadden. Uiteindelijk kwamen we een paar honderd meter te noordelijk op de asfaltweg uit. 

Halverwege de kilometerslange Via San Nicolai (een belangrijke heilige hier) lunchen we in de berm. Na in lelijk verrommeld terrein over het spoor en onder de snelweg door te zijn gegaan, zagen we het Santuario al in de verte liggen. 

In het jaar 1001 vonden een graaf en een boer een door een helder licht beschenen Mariabeeld. Dit lokte pelgrims en monniken. Elk jaar, op de woensdag vóór de laatste zaterdag in april wordt dit herdacht met plechtigheden, processies en feestelijkheden. Nu, begin april, lag het complex met een gigagroot parkeerterrein er verlaten bij. 

We kregen een krakkemikkig bed met 2 bruine dekens op een slaapzaaltje, dat akelig koud was. Buiten het complex waren winkeltjes en restaurants, maar toen wij om 8 uur wilden gaan eten, was alles dicht. Nog een paar weken en dan is het hier waarschijnlijk Disneyland. 

De bar op het complex-terrein stond ook op het punt van sluiten, maar de serveerster was aardig en warmde de laatste 3 tosti's voor ons op. Ook mochten we nog een bekertje thee mee naar de kamer. We kropen maar snel in de slaapzak, onder de dekens. Morgen beter!