Dag 64: Barre tocht naar Berceto

"s Ochtends schijnt de zon nog, maar al gauw betrekt het. Ongeveer halverwege begiht het te regenen en het wordt ook niet meer droog. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel regen bij elkaar gezien en ben ook nog nooit zo totaal door en door nat geweest. Dit was echt de zondvloed 2.0.

Aan de andere kant hoort het ook gewoon bij een wandelvakantie, als je geen mooiweerpelgrim wil spelen. Ik heb overigens de hele dag niks of niemand gezien, ook geen fietsers. Misschien zagen die de bui al hangen en hadden ze voorzorgmsstregelen genomen.

Het allerlaatste stuk afdalen was een beetje link, misschien had ik beter de (langere) weg kunnen nemen, maar ik zag Berceto ineens onder me liggen en wilde er gewoon zijn. De afdaling was steil en bestond uit glibberige stenen en modder, met daar overheen nu een snelstromende beek. Zonder valpartijen beteikte ik de eerste huizen en daarmee ook weer asfalt.

Ik heb onderweg toen het nog droog was 2 pelgrimshostels gebeld, maar zonder resultaat en besluit nu een hotel te nemen. Deze situatie verlangt wat luxe. Bij hotel albergo de Rino vond ik dat, maar voordat ik naar mijn kamer afdruip neem ik aan de bar een glas grappa.

Doe ik normaal nooit, het brandt in mijn keel, maar ik wordt er wel warm van. In de badkamer trek ik eerst mijn regenjas uit. Mijn onvolprezen reisgids is doorweekt, misschien tijd om een nieuwe te kopen? In de steekzakken opzij staan plasjes water, die ik in de wc kieper. Al zittend op die wc trek ik mijn Meindls uit. Ook daar staan plasjes water in, die ik in het bidet giet. Gelukkig heb ik reserve inlegzooltjes bij me, die in de rugzak mooi droog zijn gebleven.

Wat doe ik nog meer van rare dingen? Nou, geld föhnen bijvoorbeeld en mijn mobiel uit elkaar halen, droog deppen en dan ook föhnen. Gelukkig werkt-ie nog. Ik eet 's avonds snel een gegrillde carbo met aardappels en groente en val terug op mijn kamer meteen in slaap. Als ik om 10 uur wakker wordt, schrijf ik dit blog en ververs de proppen papier in mijn schoenen. Morgen moet ik nog een paar honderd meter klimmen naar de Passo della Cisa en dan volgt een lange afdaling naar Pontremoli. Bij goed weer schijn je op de top de zee te kunnen zien. Daar gaan we maar niet vanuit, ik hoor het zelfs nu nog af en toe stormen en regenen.