Dag 60: Lange omweg naar Corte San Andrea

Ik weet niet of ik het expliciet beloofd heb, of dat het een onuitgesproken voornemen was, maar, hoe dan ook, ik kom er op terug: mijn reisgids heeft me weer misleid en -dat moet ik Ben Teunisen nageven- weer op een volkomen, nieuwe, originele manier. Misschien kan hij zich laten omscholen tot romancier, dan is het prima als je personen en plaatsen verwisselt, om zo het verhaal sterker te maken. Als je echter in een reisgids je lezers zo bij de hand neemt en ze naar een totaal verkeerde plek loodst, neem je ze eerder bij de neus.

Ik tap fris water bij een kerkhof en bel dan naar het hostal om een bed te reserveren. Ik ben van harte welkom, zegt een vrouwenstem. Mooi, ik loop al om half 12 Orio Litta binnen en krijg meteen een bed aangeboden. Sorry, maar ik heb al in Senna gereserveerd. Orio Litta is een leuk plaatsje en ik pauzeer er een half uur. Eigenlijk ligt het gunstiger voor de oversteek van de Po dan Senna, maar ja, in mijn reisgids staat dat ik een warm welkom krijg, dat er een Francigena museum is en dat mijn overtocht wordt geregeld.

Ik loop dus door, volg de bewegwijzering en sta om 1 uur aan de dijk bij Corte, waar ik morgen moet overvaren. Senna ligt meer naar het binnenland en een passerende boer zegt me dat ik hier, in Corte moet overnachten. In iets minder dan een uur sjok ik de ruim 3 km in de hitte naar Senna. Daar lijkt alles in orde, op een kruispunt zit alles: bar, supermarkt, stadhuis én herberg. Alleen is de herberg dicht en Don Giovanni nergens te vinden.

Een aantal oude mannetjes gaat zich ermee bemoeien en ook zij vertellen me dat ik naar Corte moet. Dat doet ook Giovanni, 2 uur later, maar dan een stuk kordater en een beetje nors. Hij tilt mijn rugzak in de kofferbak en ik krijg een lift terug. Onderweg vraagt hij wat ik in Senna deet, terwijl ik in Corte gereserveerd heb? In Senna is niets... Dan valt langzaam het kwartje, de schrijver heeft de 2 plaatsnamen verwisseld; wat hij beschrijft is er precies zo, maar dan in Corte San Andrea!

De herberg is compleet met keuken en gevulde koelkast, helemaal voor mij alleen. Ik bekijk het museumpje en maak dan een simpele maaltijd met een pakje witte bonen en 2 blikjes goulash. Alleen het maken van een afspraak met de schipper lukt niet. Hij wil dat ik eerst ga slapen. Ja, prima, maar hoe laat kom je dan morgen? Dat begrijpt hij niet en na een salvo Italiaans roept hij Ciao Ciao in de hoorn en hangt op. Dat moet ik dan maar morgen, zondag regelen. Ik ben doodmoe en ga naar bed. Al dat gedoe heeft me 4 uur en een boel energie gekost!