30e dag: Alleen een gite in Champlitte!

Het plan was, door de lange etappes van de laatste dagen, de hitte en het fysieke ongemak van Paolo, om de weg naar Champlitte in 2 keer af te leggen, maar ja, soms dicteert de.realiteit anders; er was geen ander onderkomen.te vinden dan een simpele gite in Champlitte. Dat waren wel weer 40 zware kilometets, veel heuvels, weinig schaduw en nog minder horeca. Paolo startte moeizaam, ik ken hem niet anders, al beweert hijzelf dat dit de eerste keer is dat hij een blessure heeft. Op een raar kruispunt van grindwegen namen we (hopelijk) voor het laatst de beslissing de route-aanduiding te volgen. Na een half uur nutteloos klimmen, bereikten we Rivières, waar we maar van de nood een deugd maakten en achter de kerk -in de schaduw- ons broodje aten.

In the middle of nowhere, een gehucht met 3 huizen en een hond die ons door de hitte negeerde, sloeg het noodlot toe. Van het ene op het andere moment blokkeerde mijn kameraad en hij kon echt geen stap meer zetten. Hij heeft de Via del Plata gelopen, vanaf Sevilla met temperaturen boven de 40 graden en tussen Canterbury en Reims heeft hij zijn voeten aan flarden gelopen, meer dan 50 km, omdat er geen slaapplaats te vinden was. En daarom staat hij hier ineens stil. En ik ook. Er is alleen een ouwe dronkelap aanwezig, die eerst niks snapt, daarna uitgebreid over een eigen ongeluk vertelt, maar vervolgens een crème inmasseert waarmee Paolo verder kan. Op wilskracht en diclofenac haalt-ie de gite in Champlitte, maar het is voor ons allebei duidelijk -zonder het uit te spreken- dat dit de laatste dag samen was.

Absoluut hoogtepunt van de dag is de gastvrijheid in Maatz, 10 km voor de finish; we slaan een hoek om, om in de schaduw te zitten en zien dan dat er in een garage een feest aan de gang is. Al snel wordt er gevraagd of we vers water willen (heerlijk, in ons water kun je gerust douchen) en daarna krijgen we een ijskoud, vers getapt (komt-ie, Tjeerd) Heineken biertje aangeboden :-).

Het is over 6 's avonds als we eindelijk bij de gite zijn, een geïmproviseerd onderkomen van een vigneron. De wc is onder de trap met hardboard afgescheiden, de douche is aan de overkant. Ach, het heeft wel sfeer en als de vigneron Paolo's verhaal aanhoort, krijgen we ook nog een fles rosé gratis! Ik ben ook bekaf, kook soep en pasta voor een weeshuis en duik daarna vrijwel direct mijn bed in. De vigneron komt nog langs met een zalfje én -van zijn vriendin die dierenarts is- een ampul speciaal tegen zenuwpijn. Ik heb gelezen dat het enige dat écht werkt, rust is. Dat houd ik maar voor me; ik denk niet dat Paolo morgen van start gaat :-(. Het is niet anders, maar ik vind het knap hoe Paolo -en eerder Ria in Brienne - zich schikken in hun lot. Ik vrees, maar hoop daar nooit achter te komen, dat ik minder lijdzaam zou reageren. Aan de andere kant is er niets aan te doen en dat maakt de acceptatie misschien gemakkelijker..?