88e dag: Rustig naar Rome

De laatste 16 kilometers van mijn reis zijn niet de fraaiste. Eerst gaat het over de drukke Via Cassia en waar die snelweg wordt over de even drukke Via Trionfale, die me tot diep in Rome zelf brengt. Een echt triomfantelijk gevoel krijg ik er niet bij. Zonnebril op, ipod op 10. Dat kan, de Via Trionfale heeft trottoirs. Meestal. Totaan Monte Mario hoef ik ook niet op de route te letten, gewoon de Trionfale volgen.

Monte Mario is de hoogste heuvel van Rome, maar behoort vreemd genoeg niet tot de spreekwoordelijke 7 heuvels waarop Rome gebouwd is. Bovenop Monte Mario zie je de Sint Pieter, dr slingerende Tiber en een groot deel van het centrum voor het eerst. Ik neem een paar foto's en daal af. Ik pauzeer halverwege even op een bankje. Voor mijn gevoel ga ik de verkeerde kant op en dat blijkt te kloppen, als ik van links de Italiaanse dames op me toe zie lopen. We groeten vriendelijk, zoals we al dagen doen en na een minuut of 5 ga ik ze achterna, terug naar de top. Ik heb de uitgang van het park rond Monte Mario voor de ingang aangezien. Eigenlijk is die hele klim dus overbodig. Een mooie blunder, zo op het eind, maar gelukkig heeft niemand het gemerkt ;-).

Ik heb mezelf een bord pasta met een bier beloofd bij de Sint Pieter. Het kan nog net, kwart voor 3. Het restaurant heeft ventilatie met nevel, riskant, maar wel verkoelend. Ik had me ook voorgenomen direct een taxi naar Trastevere te nemen, maar ik kan mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken en ga toch maar meteen even kijken. Ik neem een paar foto's en selfies en loop daarna bij stom toeval tegen een bordje pelgrim information op. Als ik aan het loket om een stempel vraag, vraagt het meisje in perfect Engels of ik na zo'n lange reis ook geen testimonium wil. "Huh, nou graag" en in 2 minuten is de zaak beklonken. In mijn reisgids (daar gaan we weer) staan begrippen als 'Zwitserse garde, controle, wachten, geduld, als ze tijd hebben'. Niets daarvan, ook al achterhaald.

Ik neem mijn taxi naar Trastevere, naar het (dit typ ik maar 1 keer) Instituto Spediale della Divina Providenza di San Giacamo e San Benedetto Labre aan de Via dei Geovesi. Ik kom er gelijk aan met een Italiaanse die ik al kende en tref er tal van bekende gezichten. Een nieuw gezicht voor mij is Vincent uit Leeuwarden. We kenden elkaar al van naam en hebben direct een klik, misschien ook wel omdat we allebei een ziekte als drijfveer hebben. Het is prettig om weer eens in het Nederlands herinneringen te kunnen ophalen. Voor mij zit het erop, Vincent is pas op de helft, richting Jeruzalem. Ook hij loopt met de gidsen van Ben Teunissen; we proberen elkaar te overtreffen met sterke staaltjes, al is hij minder kritisch, maar ja, hij heeft er dan ook GPS bij.

Het avondeten is pas om half 9 (pasta, met watermeloen toe) en daarna ga ik direct naar bed, al komt er van slapen eerst weinig, door de hitte, maar misschien ook wel door het besef dat het er nu echt op zit. Ik mag nog wel 2 dagen toerist spelen, als troostprijs.